Ik dacht van tevoren, ik probeer het gewoon. Ik ga geld ophalen en kijken hoe ver ik kom. Dan weet je van een paar mensen dat ze dat waarschijnlijk wel gaan doen. Maar je duimt natuurlijk dat er méér zijn. Zodat je een mooi bedrag hebt waar de stichting ook echt wat aan heeft. Én een bedrag dat je met gepaste trots ook best wilt overhandigen. Nou, check! Beide is gelukt 🙂
Deze dagen vond ik vooraf het spannendst, om alleen op de finca te zijn. Omdat het in de middle of nowhere ergens in het Spaanse landschap is. Ergens een stipje middenin al het groen. Maar hoe alleen kan je zijn met 15 honden, 2 foster pups, 2 paarden en 2 katten om je heen? Ik neem jullie even mee in mijn waan van de dag hier. Toch een tikkeltje anders dan thuis 😉
Vanmiddag in de auto zei ik nog tegen Maaike ‘er gebeurt toch best veel in zo’n week!’ Het is maar een kleine stichting natuurlijk, maar ik heb al heel wat honden gezien en ben al op heel wat plekken geweest. En ondertussen wordt er volop gemaild en gebeld, waar ik nog niet eens de helft van mee krijg. Maar het is gaaf om te zien dat er zoveel lukt en veel honden echt een nieuw plekje gaan krijgen.
Het was wat vroeg. Om 4.15 zaten wij namelijk al in de auto naar het vliegveld in Eindhoven. Gaap. Maar ik was goed wakker, want ik dacht dat we misschien op lastige vragen zouden stuiten bij de check-in. Omdat ik wel een bench had, maar geen hond. Maar die goed ingestudeerde scenario’s bleken overbodig. De incheck ging smooth. Dus gelukkig hadden we nog even tijd voor een bakje koffie en thee samen. Voorlopig de laatste immers.
Op de heenweg neem ik een paar benches mee. Op de terugweg als het goed is 2 honden, die hier een nieuwe plek krijgen. Veel mensen vragen hoe ik dat dan ga doen, qua vervoer. Waarschijnlijk bedoelen ze ook in verband met mijn gebrek aan spierballen 🙂 Ja, geen idee – maar dat komt echt wel goed. Hoewel ik vrij praktisch ben ingesteld, maak ik me daar totaal niet druk om. Wat ik wel spannend vind, is wat ik daar ga horen en zien. Heel veel mooie dingen denk ik, maar vast ook minder mooie dingen. En hoe ‘flink’ ben ik dan?
Of ik al met m’n hoofd in Spanje zit? Dat niet eigenlijk. Hoewel het nog maar 1,5 week duurt en de voorbereidingen nu serieuze vormen beginnen aan te nemen. Want zoals je ziet, zijn mijn stijlvolle (!) rubberlaarzen al binnen.
De eerste paar dagen in Spanje zal ik op de Finca verblijven, waar Maaike – m’n contactpersoon – zelf woont. Maar daarna verhuis ik naar een appartement in een Spaans dorpje ernaast. Sanlucar de Guadiana om precies te zijn. Natuurlijk heb ik met Google Streetview al even een kijkje genomen daar. Rust en reinheid zullen we maar zeggen 🙂
Gister nog, vroeg mijn broer ‘hoe ben je dan nu eigenlijk bij dit project beland?’ Ja, goeie vraag. Mijn exacte zoektocht kan ik niet meer reproduceren 🙂 – ik geloof dat ik minimaal 1486 sites heb bezocht namelijk. Maar ik wist wel dat ik liever iets kleinschaligs wilde, dan een groot en log project.
Een reactie die ik tot nu toe al veel heb gehoord. ‘Ik wist niet dat jij iets met dieren had!’ Snap ik ook. Want tja, mijn dagelijkse werk – marketing & verzekeren – heeft nou eenmaal niet erg veel raakvlakken met dieren 🙂
Tja tja tja… eigenlijk ben ik er niet zo van. Maar ik stap gewoon over m’n trots (!) heen en ik ga gewoon om geld vragen. Dat is nogal plat, maar ja, soms is plat nou eenmaal erg effectief. Zoals in dit geval: want hoe meer geld, hoe meer honden behandeld, verzorgd en opgevangen kunnen worden in fijne gezinnen.
Lees verder