Daar zit ik dan weer, met m’n laptopje thuis op de bank de tikken. Zonder hondjes naast me. Ai. Dat wordt nog even afkicken!

Bye mooie Tutti

Zaterdag was mijn laatste dag op de finca. Maar dat werd een gekke dag. Het was slikken toen ik aan het eind van de ochtend aankwam waaien. Michiel zat met Tutti op de arm, de oudste van het hele stel. Ze was net weggeslapen. Met haar gezondheid was het al een tijdje niet goed. Maar haar kranige geestje hield haar al die tijd op de been. Hoe klein en kwetsbaar ze ook was geworden, alle andere honden hadden respect voor haar. Niemand zou Tutti wat doen. Of Tutti lastig vallen. Of Tutti ongelijk geven. Ze was een soort van klein dapper koninginnetje, dat haar gezag al jaren geleden dik had verdiend. Dat ik haar een paar dagen geleden nog betrapte in de grote ‘brokkenbak’ terwijl de rest lekker voor pampes in het zonnetje lag, doet me wel glimlachen. Het is uiteindelijk de mooiste manier om te gaan voor een hondje denk ik, maar verdrietig is het natuurlijk wel. Vooral als je, zoals Maaike en Michiel, zoveel moois samen hebt meegemaakt met een hondje.

De puppies uit de vuilniszak

Over kranig gesproken, dat kan je ook zeggen van Vicky en Anna. De 2 puppies die ik vrijdag nog even heb ontmoet. Samen met hun broertjes en zusjes zijn ze gedumpt in een vuilniszak. Gewoon als vuil weggegooid. Alleen zij hebben het overleefd. Een Engelse vrouw vond ze toevallig, meer dood dan levend weliswaar. Maar ze zijn opgeknapt en ze hebben onweerstaanbare koppies. Hier moet toch wel een nieuw baasje voor te vinden zijn?

De website is live!

De laatste dagen hebben we samen nog even flink meters gemaakt om de website goed in de lucht te hijsen. Maaike aan het schrijven, Michiel aan het vertalen en ik aan het bouwen. En er staat een hele mooie basis, al zeg ik het zelf 🙂 Kijken kan op: www.vagabundogs.com. We hebben nog ideetjes genoeg, om de site nog mooier en beter te maken. Maar we zijn al trots op wat er nu staat. Alle dieren van VagabunDogs zijn vanaf nu overzichtelijk terug te vinden. Vanuit huis werken we de visitekaartjes en de flyers nog definitief uit, dus ook die volgen nog snel.

Een uur langer afscheid nemen

Vanochtend vloog ik terug naar Nederland. Gelukkig kregen we gisteravond nog een tip van iemand dat de zomertijd inging. Nooit aan gedacht! Maar een extra moeilijkheidsgraad is dat in Faro (waar het vliegveld is) een uur tijdsverschil is, maar in Spanje waar ik zat niet. Maar na wat gereken waren we eruit. Dacht ik. Uiteindelijk bleek m’n iphone 2 uur naar voren te zijn gezet, waardoor ik een uur te vroeg klaarstond. Maar wel dus nog even de gelegenheid om uitgebreid de hondjes gedag te zeggen. Die ga ik missen zeggen! Vooral kleine Wonder heeft toch mijn hart een beetje gestolen. Gauw nog even langs de puppy’s en hup de auto in. We moeten Dibbes nog even oppikken die met me meevliegt (uiteindelijk 1 hond dus). Dibbes deed het supergoed, maar wat was het druk bij de securitycheck. Voor het eerst in m’n leven ben ik omgeroepen: “Miss Deold, to the gate please.” Ik kom al! In Rotterdam Dibbes weer opgepikt, hij was heel rustig en z’n gastouder Mandy stond ‘m al op te wachten. Leuk! Meteen de auto in en op weg naar z’n nieuwe tijdelijke huis – en hopelijk heel snel daarna naar zijn echte nieuwe baasje!

Mijn eigen verjaardagscadeau

Wat ben ik blij dat ik ben gegaan! Gister was ook mijn verjaardag en voor de mensen die me kennen weten dat ik niet dol ben op m’n verjaardag. Maar m’n beste cadeau voor mezelf was deze trip en belevenis. Ik vind het heel speciaal dat ik een paar weekjes in dit leventje mocht ‘instappen’ – en zo dichtbij de honden heb kunnen zijn, die veel hulp kunnen gebruiken. En ik ben blij dat ik wat heb kunnen toevoegen, vanuit mijn eigen vak en ervaring. Dus ja, ik ben van plan betrokken te blijven en zelfs nog eens terug te keren naar dat mooie plekje in Spanje!