Het was wat vroeg. Om 4.15 zaten wij namelijk al in de auto naar het vliegveld in Eindhoven. Gaap. Maar ik was goed wakker, want ik dacht dat we misschien op lastige vragen zouden stuiten bij de check-in. Omdat ik wel een bench had, maar geen hond. Maar die goed ingestudeerde scenario’s bleken overbodig. De incheck ging smooth. Dus gelukkig hadden we nog even tijd voor een bakje koffie en thee samen. Voorlopig de laatste immers.

Warm welkom

Wat een lekker zonnetje! Ik wist dat ik even op Maaike zou moeten wachten, omdat ze eerst moest werken. Daarom hebben wij de benches, mijn koffer, mijn tas en ik een plekje op het terras gezocht. E-reader erbij, geen slechte start. En daar was Maaike al! Hup in de auto, met meteen een eerste missie. Een hond op de foto zetten die een nieuw baasje zoekt. Gelukkig is de huidige eigenaar een vrouw van een goede wil, en wil ze ook betalen voor wat nodig is. Alleen kon ze hond vanwege haar eigen gezondheid niet houden. Maaike gaat haar helpen een nieuwe gezinnetje te vinden.

Euh.. is dit het goede weggetje?

Ik wist dat het huis van Maaike en Michiel een beetje achteraf was. Maar dit had ik zelf nooit gevonden. Zoals Michiel het zegt: ‘Als je écht denkt – dit kan niet goed zijn, laten we maar teruggaan – dan zit je waarschijnlijk goed, en moet je toch nog net even doorrijden.’ En zowaar uiteindelijk hoor je dan in de verte het geblaf. Een stuk of 12 honden staan bij het hek ons op te wachten. Toch best intimiderend voor een ‘vreemdeling’. Maar gelukkig zijn ze al gauw blij dat je er bent.

Nog een sinaasappeltje misschien?

’s Middags een stuk gewandeld met de honden langs het water. Nog even een sinaasappeltje gegeten – zo van de boom. Daar nog even een amandel geplukt. Hoe puur natuur wil je het hebben! De pups ontmoet, thee op het terras en al veel geleerd van Michiel over de aanleg van een waterput. Want ze halen het water zo uit de grond, best bijzonder toch? Lekker hapje gegeten en niet al te laat m’n grot in gegaan. (Zo noemen ze het gastenkamertje, gezien het half onder de grond zit.)

Droom ik nu, of hoor ik echt gehinnik?

Ondanks dat ik die middag een kleine gekko (!) in m’n slaapkamer vond, viel ik vlot in slaap. Maar de rest van de nacht verliep wat grilliger. Ik had verwacht misschien wat geblaf te horen zo nu en dan. Maar het was gehinnik. Veel gehinnik. Dichtbij gehinnik. Wat bleek de volgende ochtend? Een van de twee paardjes was ontsnapt uit hun eigen stekkie, maar de ander durfde dat niet. Waarschijnlijk hadden ze daar onderling een heel boeiend gesprek over, maar vond dat naast mijn slaapkamertje plaats.

De grote ontsnapping

Ik liep even naar het water en Wonder (zie de kleine zwarte hond op de foto) liep even met me mee. Maar vloog toen het riet in. Twee keer blaffen en daar kwamen er 12 aangestormd. Ze waren iets op het spoor, al weten we nog steeds niet wat. Maar ze steken elkaar natuurlijk allemaal aan en ze waren dus zo een paar honderd meter verderop. Maar ja, hoe haal je 12 ‘hyper’ honden terug? Inmiddels is de rust teruggekeerd zullen we maar zeggen. We zijn nog even het dorp in geweest voor een lekkere lunch en ik ga zo nog even de jongen mailen die meer weet van de website. Prima welkom in Spanje dus.