Vanmiddag in de auto zei ik nog tegen Maaike ‘er gebeurt toch best veel in zo’n week!’ Het is maar een kleine stichting natuurlijk, maar ik heb al heel wat honden gezien en ben al op heel wat plekken geweest. En ondertussen wordt er volop gemaild en gebeld, waar ik nog niet eens de helft van mee krijg. Maar het is gaaf om te zien dat er zoveel lukt en veel honden echt een nieuw plekje gaan krijgen.

M’n eerste afscheid morgen

Morgenvroeg rijden we naar het vliegveld, want er gaan 3 hondjes op reis. Eén van die leuke puppies, Belle. Een hondje dat in een ander opvanggezin zit (die ik niet ken) en Djoeke. Voor Djoeke vind ik het het spannendst. Ja, zelfs in 5 dagen (!) kan je al een beetje aan een hond gehecht raken zeg. Djoeke is nog geen jaar en ontzettend speels en zachtaardig. Altijd dolblij als je even langskomt, maar ook nog een beetje bang soms voor de grote boze wereld daarbuiten. Ook omdat ze eens flink is geschrokken van de andere honden. Maar ze is nieuwsgierig en dol op mensen. Maar ze gaat naar een mooi plekje waar veel ruimte is. Dus het gaat goedkomen. Maar toch… vind ik het best een beetje spannend.

Check, doublecheck langs de dierenarts

Vandaag zijn we naar de dierenarts gereden, in Tavira Portugal. Daar zit een dierenarts die goed werk levert én betaalbaar is. Schijnt namelijk veel verschil in te zitten en dat maakt voor een stichting natuurlijk wel uit. Djoeke en Belle zijn nog even gecheckt, gezond verklaard en ze hebben krabbel in hun paspoort gekregen. Oftewel, ready to go!

Strijd om sterilisaties en castraties

Wat ik heel mooi vind is dat Vagabundogs strijdt voor meer sterilisaties en castraties. En dat klinkt simpel, maar het is een heel moeizaam proces. Want hoe hard de vrijwilligers hun best ook doen om honden een beter leven te geven, het zijn er simpelweg te veel. Niet elke hond kan gered worden, ook al zou je willen. Er zijn niet genoeg opvanggezinnen. Niet genoeg plekken, niet genoeg vrijwilligers. En in plaats van steriliseren laten de Spanjaarden hier hun honden gewoon rustig jaar in jaar uit puppies krijgen. Gister nog liet Maaike me een foto zien van 8 puppies die in een vuilniszak waren gestopt en gewoon bij het vuil zijn gedumpt. Dat gebeurt dus. In plaats van eenmalig steriliseren, zoeken de mensen naar andere uitwegen om de ongewilde puppies kwijt te kunnen. Soms is het een geldprobleem, meestal een mentaliteitsprobleem.

In gesprek en onderhandelen over sterilisaties

Wat Maaike daarom doet is met mensen hierover in gesprek gaan. Soms wordt er hulp van haar gevraagd om pups te plaatsen. Als ze dat doet, stelt ze wel als eis dat de moeder gesteriliseerd wordt. Terecht natuurlijk. Het is de enige manier om een soort van ommekeer te bewerkstelligen. Vandaag nog, er ging een Engelsman mee met ons om zijn 10-jarige hondje eindelijk te steriliseren. Ze had al vele vele nestjes gehad, onbedoeld. En ach de pups waren toch goed terechtgekomen? Ja, dat klopt.. maar voor elke pup van hem had ook een andere hond gered kunnen worden. Ook was er een lieve Spaanse vrouw mee, die haar kat liet castreren. Van goede wil, maar zonder geld. Omdat ze heel betrokken is bij de stichting, wordt er dan gekeken naar een regeling. Alle beetjes helpen!

En zo zijn onze dagen tot nu toe goed gevuld. Weliswaar aangevuld met verse amandelen, heerlijke maaltijden van Maaike en Michiel, gekko’s, cactussen, lekke banden, hondenbrokken, rubber laarzen, kampvuur, wijn en ander fijns onder de Spaanse zon.