Eerlijk is eerlijk, ik stond niet meteen te trappelen om jan en alleman te vertellen over mijn vrijwilligerstrip naar Spanje. Omdat ik weet dat niet iedereen het zou begrijpen. En ook niet iedereen meteen zou staan te jubelen. Moet dat dan? Nee, natuurlijk niet, dat weet mijn verstand heus ook wel. Maar toch blijkbaar moest mijn onderbuikgevoel nog even aan dat idee wennen.

Thanks Facebook!
Maar vervolgens helpt het als je het gewoon even op Facebook deelt. Hoewel ik daar nog altijd een haat-liefde verhouding mee heb, is het soms wel erg efficiënt 🙂 Plus dat ik natuurlijk deze blog bijhoud, dat maakt allemaal lekker transparant.

Met stip op 1: oma
Je krijgt allerlei reacties en dat is leuk. Van lekker praktisch: ‘hoe regel je dat met je vakantiedagen dan?’ (ik had wat gespaard) en ‘ik wist niet niet dat jij wat met dieren had’ tot ‘goh, wat nobel van je’, tot ‘humm.. wel leuk, maar ja – ik heb niks met honden’, tot verbazing ‘Ooh?’ tot jubelstemming: ‘wat gaaf! Gaat je vast veel brengen’. Maar de allermooiste reactie tot nu toe kwam van mijn lieve oma van 86, die zei: ‘Ik vind het heel spannend, maar ik vind het heel mooi dat je dit doet. Want het is écht iets voor jou.’